Sunday Translation

ആപ്പിൾ (Apple) (Malayalam)

സത്യത്തിൽആപ്പിൾവാങ്ങിക്കാനുള്ളഒരുദ്ദേശവുംഎനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല. റോഡരികിൽബൈക്ക്പാർക്ക്ചെയ്ത്ഭാര്യവാട്ട്സാപ്പ്ചെയ്തവാങ്ങാനുള്ളസാധനങ്ങളുടെലിസ്റ്റ്പരതി. ഇല്ലആപ്പിളില്ല. അല്ലെങ്കിലുംകഴിഞ്ഞതവണവാങ്ങിച്ചതിൽഭൂരിഭാഗവുംഅതേപോലെഡൈനിങ്ങ്ടേബിളിലെപ്ലാസ്റ്റിക്കൂടയിൽതന്നെകാണും. അവളെയുംകുറ്റപ്പെടുത്തിയിട്ട്കാര്യമില്ല. തിരക്കിനിടക്ക്എടുത്ത്കഴിക്കാൻവിട്ടുപോകുന്നതാണ്. ഒടുവിൽഇരുന്നിരുന്ന്അടിഭാഗത്തെനിറംമാറിതുടങ്ങുമ്പോൾഎടുത്ത്ഡസ്റ്റ്ബിന്നിലിടുകയാണ്പതിവ്. കാര്യങ്ങൾഇങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിലുംറോഡിനപ്പുറത്തെചക്രവണ്ടിയിൽഭംഗിയായിഅടുക്കിവെച്ചആപ്പിളുകൾഒന്ന്നോക്കാതെപോകാൻമനസ്സ്വന്നില്ല. ഞാൻബൈക്ക്തിരിച്ചു.

ചുവന്ന്തുടുത്തമുഴുത്തആപ്പിളുകൾചക്രവണ്ടിയുടെമരപ്പലകയിൽപിരമിഡ്രൂപത്തിൽഭംഗിയായിഅടുക്കിയിരിക്കുന്നു. വാക്സ്പുരട്ടുന്നതിനാലാണ്ഇത്രയുംതുടുപ്പെന്നൊക്കെഅറിയാമെങ്കിലും, പുഴുക്കുത്തുംചതവുമുള്ളതൊന്നുംഒന്ന്നോക്കാൻപോലുംതോന്നാറില്ല. വിലപേശൽഒഴിവാക്കാനാകണം “Rs-150/kg” എന്ന്വലുപ്പത്തിൽഎഴുതിയകാർഡ്ബോർഡ്ആപ്പിളുകൾക്കിടയിൽകുത്തിനിർത്തിയിട്ടുണ്ട്.

“ഒന്ത്കിലോകൊടി”

കേട്ട്മനസ്സിലാക്കാൻമാത്രമല്ലവന്ന്വന്ന്ശരിതെറ്റുകൾഗൗനിക്കാതെകന്നഡസംസാരിക്കാനുംതുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.

മൂന്ന്ആപ്പിളുകൾവെച്ചപ്പോഴേക്കുംതട്ട്താഴ്ന്നു.

“സ്വല്പജാസ്തിഇതേ”

കാശ്അധികംവേണമെന്നാവുംപറയുന്നത്. എതായാലുംഞാനത്കേട്ടഭാവംനടിച്ചില്ല. നൂറിന്റെയുംഅമ്പതിന്റെയുംഓരോനോട്ട്നൽകിപ്ലാസ്റ്റിക്കൂടവാങ്ങുമ്പോഴാണ്അടക്കിപ്പിടിച്ചുള്ളഒരുകരച്ചിൽശ്രദ്ധിച്ചത്. ചക്രവണ്ടിക്കടിയിൽനിന്നാണ്. പാളിനോക്കിയപ്പോൾകച്ചവടക്കാരനരികിൽവണ്ടിയുടെചക്രത്തോട്ചേർന്ന്നിലത്തിരിക്കുന്നഒരുസ്ത്രീയുംകുഞ്ഞും. കൈയ്യിലെപ്ലാസ്റ്റിക്കൂടയിൽനിന്നുംപുഴുങ്ങിയഎന്തോകിഴങ്ങെടുത്ത്കുഞ്ഞിന്റെവായിൽവെച്ച്കൊടുക്കാനുള്ളശ്രമത്തിലാണവർ. കഴിക്കാൻകൂട്ടാക്കാതെഏങ്ങിയേങ്ങികരഞ്ഞുകൊണ്ട്തലവെട്ടിക്കുന്നകുഞ്ഞാകട്ടെഇടയ്ക്കിടെമേലേക്ക്വിരൽചൂണ്ടി “ആപ്പിൾ… ആപ്പിൾ…” എന്ന്മന്ത്രിക്കുന്നുണ്ട്.

ഞാൻനോക്കിയപ്പോൾഅയാൾതലകുനിച്ച്നിൽക്കുകയാണ്.

“ഒന്തെആപ്പിൾകൊടുക്കകൂടാതാ?”

കന്നഡയുംതമിഴുംകലർത്തിയുള്ളഎന്റെചോദ്യംഅയാൾക്ക്മനസ്സിലായികാണണം. മറുപടിയായിഅയാൾപറഞ്ഞത്മലയാളത്തിൽപരിഭാഷപ്പെടുത്തിയാൽഇപ്രകാരമായിരുന്നു:

“സാറെ… മുമ്പൊക്കെയാണെങ്കിൽവരുന്നആപ്പിളുകളിൽകുറച്ചൊക്കെചതഞ്ഞതുംപുഴുക്കുത്തേറ്റതുമൊക്കെകാണും. എന്നാലിപ്പോവരുന്നതെല്ലാംഒന്നാന്തരമാണ്. ഒരാപ്പിളിന്അമ്പത്രൂപവരും. അതെങ്ങനെയെടുത്ത്കൊടുക്കാനാ…?”

കൈയ്യിലെപ്ലാസ്റ്റിക്കൂടയ്ക്ക്പെട്ടെന്ന്കനമേറിയത്പോലെ. അതോനെഞ്ചിനകത്താണോകനംതോന്നുന്നത്?

A FOR APPLE (Translated)

The early evening traffic zipped by. One more hour, and these roads will be chock-a-block. I consider myself lucky to be able to go home early in the evening.

On the way home, I cross the familiar carts of fruit sellers. Lined against the huge wall of a public sector company, their carts look like beautiful creations of art. Pyramids of apples, oranges and yellow green bananas compete in grabbing your attention. By the carts, the sellers keep eyeing the passing crowd – sometimes dusting the pyramids; sometimes calling out in a voice devoid of any emotions. Of all the carts, my favorite is the one with the pyramid of Apples. Of late, they look beautiful with the deep red color and the shine.

I parked my bike and glanced at the WhatsApp message from my better half. No, there is no mention of apples in the list she has sent. I looked at the glistening red pyramids again. I remembered watching a WhatsApp video which showed that a coating of wax is what makes these apples look forever fresh and shiny.

I know what will happen now. Like a moth attracted towards a light bulb, I will walk over to the cart. Without even bothering to check for damages, I will buy some – usually a kilo. The apples will sit pretty on my dining table for a week or two; forgotten in plain sight. Eventually, the rot will set in, and then, they will reach the dustbin. It will be followed by two days of “I keep telling you; but you don’t listen” looks.

I hesitate; but I just can’t resist my urge to go and take a closer look. I walked across to the cart. A big handwritten board screamed: Rs 150/kg.

“Ondu kg kodi” (One kg please)

Probably it was my ragged Kannada which brought a sneer to the seller’s face, as he put three apples into the scale. It weighed slightly more than a kilo.

“SwalpajasthiIthe” – he looked at me. The apples weigh more than a kilo, and his eyes locked onto mine carry a clear message – pay more than 150/-. I am not good at bargaining , and hence I broke the gaze, took out my wallet and and handed over exactly 150. His face wore the color of slight disappointment.

That’s when I heard the sob. Curious, I leaned over to look behind the cart.

There was a lady and a small boy of 2 or 3 years sitting next to the wall on the pavement behind the cart – I guessed them to be the seller’s family. The seller’s wife was trying to feed her son something from a tiffin box. She was struggling to make him eat – the boy was pointing at the beautiful red pyramid on the cart and whimpering.

I looked at the apple-seller. Can’t he give his own son an apple?

Clouds of despair gathered on his face. Deep inside, the storms raised hell, and it reflected in his misty eyes. In an apologetic tone, he muttered something that made him look like a fallen warrior.

“Saab, earlier, there used to be some damaged apples in a lot. But now, every apple is perfect, and costs 50 a piece. How can I afford to give him an apple at this cost?”

He handed over the thin plastic bag with the apples in it. The bulging redness felt sleazy now.

I couldn’t decide which one was heavier – the bag or my sinking heart.

something from a tiffin box. She was struggling to make him eat – the boy was pointing at the beautiful red pyramid on the cart and whimpering.

I looked at the apple-seller. Can’t he give his own son an apple?

Cloudsofdespairgatheredonhisface.Deepinside,thestormsraisedhell,anditreflectedin his misty eyes. In an apologetic tone, he muttered something that made him look like a fallen warrior.

“Saab, earlier, there used to be some damaged apples in a lot. But now, every apple is perfect, and costs 50 a piece. How can I afford to give him an apple at this cost?”

He handed over the thin plastic bag with the apples in it. The bulging redness felt sleazy now.

I couldn’t decide which one was heavier – the bag or my sinking heart